Reggio Emillia Yaklaşımı

II. Dünya savaşı sonrasında İtalya’nın kuzeyinde Reggio Emillia adı verilen 150,000 nüfuslu bir kasabada, anne babaların çocuklarının eğitim alabileceği bir okul kurma girişimiyle başlayıp, bugün “Reggio Emilia” yaklaşımı adıyla tüm dünyaya yayılan bir okul sistemidir. Loris Malaguzzi bu yaklaşımın öncüsüdür. “Eğitim her çocuğun hakkı” olduğu düşüncesiyle çocukların kaliteli bir eğitim alabilmesi için okul, aile ve toplumun işbirliği içinde çalışması gerektiği esas alınmıştır.
Reggio Emilia yaklaşımı; çocuklara somut yaşantılar sunularak yeni keşifler yapmalarına fırsatlar sağlar. Çocuklar araştırma, üretme ve hipotezlerini test etme aşamalarından geçerler. Bu süreçte resim, drama, oyun gibi birçok sembolik yolla kendilerini ifade etme imkânı bulmaktadırlar.
Çocuk bir lider olarak algılanır: Çocukların doğuştan yetenekli, kendini yönetebilen, üretebilen, güçlü, değerli oldukları ve her çocuğun çevresindekileri araştırarak, inceleyerek merakı ve ilgisi ile kendi öğrenmesini gerçekleştirdiği varsayılır.
Öğretmen bir ortak, bir rehberdir. Öğretmenler, farklı projeler geliştirerek çocuklarla birlikte öğrenme yaşantıları oluştururlar. Aynı zamanda, çocukları yakından gözlemleyerek, sorular sorarak onların fikirleri, teorileri hakkında bilgi sahibi olmaya çalışarak öğrenme ortamları düzenlerler.
Çevre üçüncü öğretmendir. Çevre çocukların gelişimini desteklemek üzere amaçlı bir biçimde zengin materyallerle düzenlenmeli ve etkileşimi destekler nitelikte olmalıdır.